Charakterystyczny, megaronowy typ budowli mieszkalnej wykształcony przez Greków. Stał się on podstawową formą w architekturze greckiej od okresu mykeńskiego po hellenizm. Dzięki modelom glinianych domów znajdowanym przez archeologów znamy wygląd najstarszych domostw. Wiadomo, że miały dwuspadowy dach, znamy też konstrukcję krokwi (belkowania). Dzięki znaleziskom archeologicznym wiemy, że budowano także domy o płaskim dachu, a czasem stosowano także sklepienie kolebkowe (Keos). Kształt mieszkalnego domu greckiego ostatecznie uformował się w okresie archaicznym. Budowano je najczęściej z cegieł lub drewna na kamiennej podmurówce, rzadziej całą konstrukcję stawiano z kamienia. Z reguły były to budowle jednopiętrowe, niekiedy dwupiętrowe. Miały jedno wejście, przez które wchodziło się korytarzem na dziedziniec otoczony portykiem. Z dziedzińca prowadziły wejścia do wszystkich ważniejszych pomieszczeń domu, a zatem do części męskiej (andron), oikosu, to jest pomieszczenia najczęściej z paleniskiem na ognisko, w którym skupiało się życie rodzinne, oraz do talasiurgei, czyli do sali przeznaczonej do pracy. Z dziedzińca prowadziły także wejścia do pomieszczeń magazynowych i gospodarczych. Sypialnie znajdowały się z reguły na pierwszym piętrze. Podłogi, zwłaszcza w pomieszczeniach reprezentacyjnych (andron), ozdabiano mozaikami, zaś ściany malowidłami. W okresie hellenistycznym, zwłaszcza w bogatych domach miejskich, rozbudowywano perystyl, a na dziedzińcu dodawano eksedrę. Czasami na środku dziedzińca budowano basen.