Na poczatku spisywano różne rzeczy na glinianych lub drewnianych tabliczkach, potem jednak sprowadzenie papirusu z Egiptu pozwoliło na rozwinięcie sie piśmiennictwa i czytelnictwa.
Teksty literackie zapisywano na papirusie i zwijano w zwoje (długość do 10m). Zwoje te trzymano w specjalnych oprawach: glinianych lub skórzanych. Przy drążku, na którym był umocowany papirus przymocowywano na karcie tytuł ksiązki. Tytuł znajdował się równiez na oprawie, co pozwalało odszukać ksiażke w bibliotece.
Z czasem konkurencja dla papirusu stał sie pergamin ze skóry cielęcej. Początkowo był równiez zwijany w zwoje, jednak później wymyślono nowy sposób - cięcie na karty i łączenie ich, co było znacznie wygodniejsze. Pisano na tym trzciną i tuszem wyrabianym z galasówek.
Nowe dzieło rozpowszechniano w ten sposób, że ktoś zainteresowany po prostu odpisywał sobie książkę. W późniejszych czasach zorganizowano przepisywanie książek w celach handlowych. Robili to tzw. kopiści. Rozwijał się handel książkami, więc naturalnie zaczęli sie pojawiać nielegalni kopiści, którzy przepisywali dzieła czerpiąc z tego korzyści dla siebie. W przypadku legalnego rozprowadzania zyski dostawał zarówno autor jak i kopista.
Najstarsze biblioteki powstały w VI w pne na wyspie Samos i w Atenach. Władcy zakładali swoje biblioteki, najpiekniejsze i najbardziej obszerne stworzyli Ptolemeuszowie.
Biblioteki zakładano również przy szkołach wyższych, niektóre poświęcone specjalnym dyscyplinom, np. na wyspie Rodos słynącej z nauki wymowy gromadzono pisma retoryczne. Były równiez biblioteki samodzielne, nie związane z żadną instytucją, np. biblioteka Tytusa Flawiusza Pontainosa w Atenach.
Biblioteki starożytne były tak właściwie czytelniami, ponieważ książek nie wypożyczano do domu, trzeba było przeczytać je na miejscu. Czytelników obsługiwali odpowiednio wyszkoleni niewolnicy - nic w tym dziwnego, gdyż wielu spośród nich było ludźmi wykształconymi.
Gromadzenie książek nie zawsze świadczyło o wykształceniu i istotnych zainteresowaniach naukowych czy literackich ich właściciela. Było mnóstwo bibliofili, którzy kupowali książki stare (kryterium był stopien zniszczenia, a nie treść) albo piękne, kosztowne wydania. Nie miało to zadnych funcji edukacyjnych czy kulturalnych, po prostu kupowano te książki na pokaz.
większość z nich zniszczyło się podczas licznych wojen i klęsk - powodzi, pożarów itp. Większośc dzieł znamy tylko ze wzmianek z innych utworów.
Ciekawe były inne powody niszczenia książek - otóż bywały wypadki, kiedy autorzy zmieniajac poglądy niszczyli dotychczasowe dzieła lub robili to pod wpływem filozofów, którzy narzucając im własny tok myślenia, sugerowali całkowitą zmiane, potzrebne było do tego min. zniszczenie dotychczasowej twórczości i przejście na zupełnie nowy kierunek.